İki gün önce, mesleğinin ve yaşamının henüz baharında, değerli meslektaşım, değerli kardeşim, Turgut İlkokulu öğretmeni Vesile ŞENEL’i kaybettik. Keşke gücümüz yetseydi de, doğanın uyanmaya başladığı, bademlerin çiçeğe durduğu, öğrencilerinin başarı tomurcuklarının yeşerdiği şu ilkbahar gününde, Vesile Öğretmenimizi kara toprağa bırakmayabilseydik.
Şeref Köyü’nde birlikte çalıştığımız yıllarda tanımıştım Vesile Öğretmen’i. İnsanlığın, saygının, sevecenliğin, arkadaş dayanışmasının en güzel simgesiydi Vesile Öğretmen. Öğrencilerinin, arkadaşlarının, velilerinin ve çevresinin o engin sevgisini üzerine toplayabilmişti. Her türlü davranışı ve başarısı ile örnek bir öğretmendi. Çok okurdu. Bildiklerini asla yeterli görmez, bunun için de sürekli araştırıdı.
En son, Toprağımız Ünitesi’ni işliyordu öğrencileriyle. Bu nedenle, ölümünden daha dört gün öncesi, kır gezisine götürmüştü öğrencilerini. Kırda hep toprağımızı anlatmıştı. Toprağın verimini artırmak için nelerin yapılması gerektiğini söylemişti. Öğrencileri de, gezi dönüşü; papatya, lale ve kır çiçekleri toplamışlardı Vesile Öğretmenleri’ne. Ertesi günü, okulunda, öğrencilerinin izlenimlerini dinleyecek, değerlendirecek ve ünitesini tamamlıyacaktı.
Ne yazık ki, bir daha okula gidemedi Vesile Öğretmen .Ünitesini tamamlıyamadı…Öğrencilerinin cıvıltılarını bir kez daha olsun duyamadı…Aniden rahatsızlığı; öğrencilerinden, arkadaşlarından, eşinden, çocuklarından ve bu dünyadan ayırdı gitti Vesile Öğretmen’i…
Işıklar içinde yat,Değerli Kardeşim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder