Şiir - ADABELEN'DEN KALAN İZLERDE

                                 
                                                      ADABELEN'DEN
                                                      KALAN İZLERDE

                                         dipsiz kuyulara düştü anılarım
                                         gülmeye çalışıyorum olmuyor
                                         ellerimi sürüyorum hep
                                         kırılmış dallara
                                         gül bahçelerinde şımarıyor
                                         duygularım

                                         çiçek tütüyor bağlar bahçeler
                                         camlarda dağılan su damlaları gibi
                                         zamansız esen rüzgarlara kapılmış
                                         adabelen
                                         istemesem de ağlayacak gibiyim

                                         yaşlandıkça soylu bir coşku içimde
                                         16 mart'lardan
                                         17 nisan'lardan gelen
                                         yol çizerim her gün gökyüzüne tutunmaya
                                         baktıkça yer değiştirir ay
                                         yaralarına umut sararım şiirlerimin

                                         gülümseyerek saklıyorum gene de
                                         şaşkınlığımı
                                         şimdi her yer karanlık
                                         gün gelir belki gene şavkır yıldızlar
                                         bekleyeceğim bekleyebildiğim kadar

                                                                          Muammer ÖZLER